نجات یک خانواده آمریکایی با پیامی که در بطری گذاشته بودند - وبلاگ کاتالوگ

به گزارش وبلاگ کاتالوگ، یک خانواده سه نفره که برای تعطیلات به طبیعت رفته بودند، به علت بالاآمدن آب نتوانستند به جهت خود ادامه دهند، پس پیغام کمکی درون بطری گذاشتند و به رودخانه انداختند و همین بطری فرشته نجات شان شد.

کورتیس ویتسون، نجات خانواده خود را مدیون دو کوهنورد شجاع است که یک بطری سبزرنگ را از رودخانه گرفتند و مقامات را در جریان پیغام اضطراری درون آن قرار دادند. ویتسون همراه با همسر و پسر 13 ساله اش تصمیم گرفته بودند که تعطیلات روز پدر را در رودخانه آرویو سکو (Arroyo Seco River) بگذرانند. آن ها روزها مشغول پرش از روی صخره ها و تیوپ سواری در رودخانه بودند و شب ها زیر نور ستارگان در کیسه خواب های سبک می خوابیدند و یک کیسه توری روی سرشان می گذاشتند تا از گزند حشرات در امان بمانند.

ویتسون با این منطقه آشنایی داشت و هر سال تابستان حدود 20 سفر کوله گردی به جنگل ساحلی کالیفرنیای مرکزی انجام می داد. در طول سفر، هدف اعضای خانواده رسیدن به تنگابه آرویو سکو بود و برای این منظور، از میان جوانه های درون آب به سمت آبشار می رفتند تا در آنجا به دوستان خود ملحق شوند و چند کیلومتر آخر را همراه آن ها از روی رودخانه تا محل یک کمپ بروند. پس از 2.5 روز که کوله پشتی های 22 کیلویی خود را حمل می کردند، به تنگابه رسیدند؛ جایی از رودخانه که صخره های بزرگ تا ارتفاع 12 متری بالا رفته بود. اما شدت آبی به حدی بود که نمی توانستند عبور امنی از آن داشته باشند. ویتسون می گوید:

وقتی دیدم حجم آب به حدی خطرناک است که عبور از آن به پایین رودخانه امکان ندارد، ناامید شدم. معمولاً طنابی در اینجا وجود داشت که از کارابین های کوهنوردی (حلقه بیضی شکلی که برای وصل کردن طناب به میخ به کار می رود) پیچ شده به صخره ها عبور نموده بود؛ اما این بار اثری از آن طناب نبود.

خانواده ویتسون با وجودِ کوشش برای بالارفتن از صخره ها، پیروز نشدند. هیچ راهی برای حل این مشکل نداشتند. این گروه سه نفره هیچ چیزی به غیر از دیوارهای تنگه نمی دیدند، اما صداهایی از آن طرف آن می شنیدند؛ پس فریاد زدند و یاری خواستند. آن ها حتی سعی کردند پیغام یاری را روی تکه ای چوب بتراشند و به آن طرف تنگه پرت نمایند؛ هرچند خیلی زود فهمیدند که یک تکه چوب یاریی به آن ها نمی کند و به همین علت راه بهتری برای جلب توجه دیگران پیدا کردند.

ویتسون یک بطری آب سبزرنگ برداشت و روی پلاستیک آن، کلمه یاری را حک کرد. همسرش هم روی کاغذی که با خود آورده بود، پیغامی نوشت و آن را در بطری گذاشت. ویتسون با یک پرتاب پیروز، بطری را روی آبشار انداخت. سپس این گروه به بالای رودخانه و ساحل کوچکی رفتند که پیش تر برای صرف ناهار در آن توقف نموده بودند. با اینکه مدت زمان رفتن آن ها از این ساحل به تنگابه، حدود دو دقیقه طول کشیده بود، اما برای برگشت و حرکت در جهت خلاف رودخانه حدود 30 دقیقه زمان صرف کردند. وقتی به آنجا رسیدند، برزنت آبی رنگ خود را در محدوده ای بدون درخت پهن کردند و به یاری سنگ های سفید، روی آن کلمه SOS به معنای پیغام اضطراری را چیدند. با غروب خورشید، آن ها از چراغ پیشانی برای روشن نگه داشتن پیغام استفاده کردند. ساعتی از نیمه شب گذشته بود که با صدای هلی کوپتر گشت بزرگراه کالیفرنیا از خواب بیدار شدند. ویتسون می گوید:

شخصی با بلندگو می گفت که این گروه جست وجو و نجات است و شما را پیدا کردیم. از خوشحالی در پوست خود نمی گنجیدم و هیچ چیزی بهتر از شنیدن این کلمات نبود.

به وتیسون گفته شد که دو مرد، بطری حاوی پیغام او را پیدا نموده، از درون رودخانه به سمت ابتدای راستا کوهنوردی حرکت کردند، پس از چند کیلومتر کوهنوردی، به محل کمپ رسیدند و ماجرا را به مسئولان کمپ اطلاع دادند. مسئولان کمپ به ویتسون گفتند که این دو نفر پیش از عملیات نجات، بدون ذکر نام شان محل را ترک کردند. خدمه هلی کوپتر نجات برای پیداکردن آن ها از دوربین های دید در شب و فناوری FLIR (دید در شب با یاری اشعه مادون قرمز) استفاده کردند. آن ها به خانواده تیمسون گفتند که همان جا بمانند و خود را گرم نگه دارند تا صبح روز بعد گروه نجات برای بردن آن ها برگردند. ویتسون با یادآوری ماجرای نجاتش هنوز هم احساساتی می گردد و دوست دارد دو کوهنوردی که پیغامش را از آب گرفتند و خانواده اش را نجات دادند، پیدا کند.